“ေလာကႀကီးမွာ အေပၚစီးကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အေသသပ္ဆံုး ျပံဳးျပႏိုင္တာ ဘာဆန္းသလဲ။ တကယ္တမ္းက ေအာက္ကေနေမာ့ၾကည့္ရင္း အၾကည္လင္ဆံုး ျပံဳးႏုိင္ဖို႔က ပိုခဲယဥ္းတယ္” တဲ့။
အဲဒါ သူေျပာေနက်စကားပါ။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္ခ်ည္း ထင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့သူ။
ဒါေပမဲ့ သူထင္သလို မုိးကလည္း အေပၚစီးကေန ျပံဳးတတ္တဲ့ သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ အေပၚရယ္ေအာက္ရယ္ ခြဲျခားေျပာေနရတာကိုက မဟုတ္တာ။ သူနဲ႔မုိးက တစ္ဘ၀တည္း ေပါင္းစည္းထားတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ က်ေနတာပဲ။ တစ္ဘ၀စာအတြက္ ခရီးလမ္းကို အတူတူ လက္တြဲေလွ်ာက္ၾကျပီဆိုမွေတာ့ ေကာင္းရင္အတူစံ၊ ဆုိးရင္လည္း အတူတူခံရတာေလ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူက သာတယ္၊ နာတယ္၊ နိမ့္တယ္၊ ျမင့္တယ္ရယ္ ရွိဦးမွာလဲ။
တကယ္လို႔ မုိးနဲ႔သူက ႏွစ္လႊာေပါင္းမွတစ္ရြက္ျဖစ္ရတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးဆုိရင္ အဲဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးႏွစ္လႊာ စိမ္းစိမ္းေလးဟာ မုိးတို႔ရဲ့ သားကေလးပါ။
စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး ႏွစ္လႊာမွာ တစ္လႊာက ညိႇဳးလာရင္ (ဥပမာ ေနထိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ေနာက္တစ္လႊာကလည္း တျဖည္းျဖည္း လုိက္ညႇိဳးလာမွာပဲ။ တစ္ရြက္လံုး ညိႇဳးေျခာက္ လာေတာ့ အေၾကာစိမ္းေလးလည္း ညိႇဳးေျခာက္ရေတာ့တာေပါ့။
စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးသာ တကယ္တမ္း ေႂကြက်ၿပီဆုိမွေတာ့ ႏွစ္လႊာစလံုး အေၾကာစိမ္းေလးပါမက်န္ ေျမခရတာပါပဲ။ အဲဒါမွ ဘ၀တစ္ခု အစစ္ပါလို႔ မုိးက ေျပာရင္ေတာ့ သူ႔အျပံဳးေတြ လက္လာတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ တလက္လက္ ေတာက္ပမယ့္ အနာဂတ္တစ္ခုကို ပုိင္ဆုိင္မယ္ထင္ၿပီး ခပ္မွိန္မွိန္ အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းကုိ ဖ်က္ပစ္ခဲ့မိလို႔ မုိးတုိ႔ရဲ့ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ဟာ ေ၀၀ါးမွုေတြေအာက္ကို ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။
“ေယာက်္ားလည္း အသည္းႏွလံုးနဲ႔ပဲ မုိး။ ေမာင္ကေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး မာန္တင္းမထား ႏုိင္ပါဘူး။ လြမ္းလုိ႔ငိုခ်င္လာရင္ ငိုမွာပဲ။ ခု ေမာင္ မုိးနဲ႔သားကို လြမ္းလုိ႔ ငိုေနရၿပီ”
အဲဒီလို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ နယ္ထြက္ရရင္ေတာင္ သူက ဖုန္းဆက္ၿပီး ငုိတတ္သူဆုိေတာ့ ခုလို ေရေျမျခားေ၀းေနရခ်ိန္မွာ သူဘယ္ေလာက္ ငိုထားသလဲဆုိတာ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးေပၚလာေတာ့ မုိးထင္ထားတာထက္ေတာင္ ထူအမ္းနီျမန္း ေနေသးတယ္။ ေယာက်္ားတန္မယ့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ သိသိသာသာၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္႐ံုနယ္ထြက္လို႔ သူငိုရင္ေတာင္ မတုန္လွဳပ္တတ္တဲ့ မုိးလည္း ထုိင္ၿပီး ငိုခ်ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ႏိုင္ငံတည္းဆိုတ့ဲအသိက တစ္သားတည္း ခံစားခ်က္နဲ႔မို႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကေတာ့ မုိးအသည္းက ခိုင္တယ္။ ခုဆို သူ စင္ကာပူထြက္သြားတာ တစ္ရက္ မျပည့္တတ္ေသးပါဘူး။ မနက္ဆယ္နာရီ ေလယာဥ္နဲ႔သြားတာဆုိေတာ့ ခုမွ ညေန သံုးနာရီရွိေသးတယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေတာင္ မက်ဳိးေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ဟာတာပဲ။ ေရေျမျခားဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။ ရင္ထဲမွာ ပူေနတယ္။
သားကလည္း ''ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာေပၚက သူ႔ အေဖပံုကိုၾကည့္ၿပီး “ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ျပန္လာေလ” လို႔ ေျပာၿပီးငိုေတာ့ သူေရာ မုိးေရာ သားကိုေခ်ာ့ရင္း သားမသိေအာင္ ႀကိတ္ငိုရျပန္ေရာ။
ဒါျဖင့္လည္း ျပန္လာခဲ့ပါလား ေမာင္ရယ္။ ဟင့္အင္း ဒီလို ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလုိ ေျပာရင္လည္း သူက လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဒီလို လုပ္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ဒီလို အသည္းကြဲနာနဲ႔ ေရေျမျခားေ၀းေနရတာကမွ အတူတူရွိျပီး စိတ္ခ်င္းေ၀းေနရတာထက္စာရင္ ေတာ္ဦးမယ္ဆိုတာ အတူတူယွဥ္ထိုင္ၿပီး ပင္လယ္ျခားေနရတဲ့ဒဏ္ကုိ ခံရၿပီးတဲ့ မုိးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေသအခ်ာ သိၿပီးခဲ့ၿပီေလ။
ေ၀၀ါးမွဳေတြေအာက္မွာ ဒီထက္အခ်ိန္ၾကာၾကာသာ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သူရင္လည္း စိတ္က်ေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မုိးတုိ႔ဘ၀ေလးလည္း ၿပိဳကြဲခ်င္ ကြဲသြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လမ္းေပ်ာက္လို႔ဆုိၿပီး ထုိင္ငုိေနတာထက္စာရင္ ဆူးေတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနာက်င္ခံစမ္းတုိးၿပီးလမ္းထြင္သင့္သလားလို႔ မုိးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စြန္႔စားရေတာ့တယ္ေလ။
“လမ္းဆိုတာ ကိုယ္တုိင္ထြင္ေလွ်ာက္မွ သူမ်ားထက္ ခရီးပုိေပါက္မွာေပါ့ သမီးရဲ့။ လမ္းေဟာင္းႀကီးအတိုင္း ေမွးၿပီးေလွ်ာက္ေနရင္ ဒီလိုပဲ သာမန္လူေတြၾကားမွာ သာမန္လူမ်ဳိးပဲျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့” အန္တီေခ်ာက ရဲရင့္ျပတ္သားသူပီပီ မုိးကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
“သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ ျပည့္စံုပါၿပီတဲ့။ မစြန္႔စားခ်င္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သမီးတို႔ ရင္ေသြးေလးအတြက္က်ေတာ့ ဒီ ေလာက္နဲ႔လံုေလာက္ပါ့မလား။ ခုေခတ္က အတြန္းအတိုက္၊ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြမ်ားတဲ့ ေခတ္သမီးေရ။ ယူအက္စ္မွာသာဆို သားကေလးအတြက္ ပညာေရးက အျမင့္ဆံုးပဲ မဟုတ္လား” သားနဲ႔ မီးေမာင္းထုိးျပလုိက္ေတာ့လည္း ဒီလမ္းကလြဲၿပီး အားလံုးဟာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသေယာင္ေယာင္၊ မုိးအတၱေတြ လင္းပလာေတာ့တာေပါ့။
“ကဲ ဒီေလာက္အဆင္သင့္ေနတဲ့ လမ္းကိုမွမေလွ်ာက္လိုက္ရင္အမိုက္ နင့္ျပင္ရွိဦးမလားဆိုတဲ့ ကိန္းဆုိက္ေနၿပီ ေမာင္ေရ။ ေမာင့္အေဒၚက သူ႔ဆုိင္မွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ သူ႔အိမ္မွာပဲေန၊ အားလံုးတာ၀န္ယူမယ္ဆိုမွေတာ့ စြန္႔စားၾကည့္ရင္ေကာင္းမလားလို႔”
ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ေအးေအး ခပ္ေလးေလး သူ႔ကို မုိးကပဲဦးေဆာင္ၿပီး ေျပာခဲ့မိတယ္ထင္တာပဲ။ သူက မပြင့္တပြင့္နဲ႔ အေနေအးေတာ့ သြက္လက္တဲ့မုိးက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဦးေဆာင္ ရေလ့ရွိတယ္ေလ။ ႐ိုးလြန္းေတာ့ အသတဲ့။ တစ္ခါတေလ မုိးသူ႔ကုိ အားမရဘူး။ ကိစၥတစ္ခုခုဆုိ သူက ေအးေဆးၿပီး ေတြေ၀စဥ္းစားေနတုန္း မုိးက စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးႏွင့္ၿပီ။ တစ္ခါတေလ လုပ္ေတာင္လုပ္ၿပီးႏွင့္ၿပီ။ ၾကာလာေတာ့ မုိးကပြစိစိ၊ သူက က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ပိုဆုိးတာက သူ႔အရည္အခ်င္းေတြ မုိးရဲ့ သြက္လက္မွဳေအာက္မွာ ေလာင္းရိပ္မိသြားမွာလည္း စိုးရေသးတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သတိေလးထားၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆို မုိးက မေပးဘဲ သူ႔ကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး တြန္းပို႔ေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သူ႔မာနကုိ ဆြေပးလုိက္၊ လင္းလက္ေတာက္ပမယ့္ သားေရွ႕ေရးကို ေဆြးေႏြးလုိက္၊ တြန္႔ဆုတ္ ေတြေ၀ေနတဲ့ သူ႔ေနာက္ကေန တြန္းလုိက္နဲ႔ပဲ သူ႔လက္ရွိအလုပ္ကို ထြက္ပစ္ဖုိ႔၊ သူ ကအရင္ သြားႏွင့္ၿပီး မုိးတုိ႔သားအမိက ေနာက္မွ လုိက္ခဲ့ဖုိ႔၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်သြားေတာ့တယ္။ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ဖ်က္ပစ္လုိက္ၿပီး ေတာက္ပတဲ့အနာဂတ္တစ္ခုဆီ ခ်ီတက္ဖို႔ အားယူၾကမယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အလြယ္ဆံုးလို႔ထင္ထားတဲ့ ပထမအဆင့္မွာတင္ မုိးတုိ႔ရဲ့ ေျခလွမ္းကိုစၿပီး ႀကိဳးအငင္ခံရေတာ့တာပါ။ လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သက္တမ္းၾကာၿပီးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုက ထြက္ဖုိ႔ဆုိတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွဘူး။ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ကိုေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္နဲ႔ ႐ိုးသားမွဳကို လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ လစာေတြတုိးေပး၊ အခြင့္အေရးေတြေပးနဲ႔။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးဆုိတာကလည္း လုပ္သက္ရင့္ေလ တန္ဖိုးရွိေလဆုိေတာ့ ဒီလိုကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုအေနနဲ႔ကလည္း သူ႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးမက္လံုးေပးၿပီး ဆြဲေဆာင္ျပန္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရရင္ေတာင္ လူစားမရမခ်င္းေတာ့ လုပ္ေပးပါဦးဆုိတာမ်ဳိး ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခုက ဖ်တ္ခနဲေပၚတုန္း ဆတ္ခနဲလုပ္ရင္လုပ္၊ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာေလ ေ၀၀ါးလာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။
“မုိးကေလ အေနာက္ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမွဳေတြၾကားမွာ မုိးသားေလး ဘုရားတရား မသိ၊ မိဘဆရာေက်းဇူး မသိနဲ႔ ဒိ႒ိျဖစ္မွာ အေၾကာက္ဆံုးပဲ”
“မိုးတုိ႔မွာက ဒီသားေလးတစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာ။ ဟိုမွာ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ဟိုကမိန္းမနဲ႔ ရသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေမာင့္အန္တီတို႔ မိသားစုေတာင္ စုမိေဆာင္းမိရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္အေျခခ်မွာတဲ့။ သူ႔သမီးကလည္း ဟုိမွာေနတာၾကာလာေတာ့ မိဘအေပၚ ႐ိုေသေလးစား၊ အားထားမွဳ မရွိလွဘူး။ ခုဆိုအပ်ဳိေပါက္ေလး ျဖစ္လာေတာ့ ဟုိက ယဥ္ေက်းမႈထဲ ေမ်ာသြားမွာ စိုးရိမ္လာၿပီေလ။ မုိးတုိ႔ဆီ လာလည္တုန္းက သူတို႔ သားအမိ ဆက္ဆံေရးကလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ စိုစိုျပည္ျပည္ မရွိတာေတြ႕ရတယ္။ အေနာက္ ႏုိင္ငံထကစာရင္ အေရွ႕သားအခ်င္းခ်င္း အာရွကမွ ေတာ္ဦးမယ္။ စင္ကာပူေလာက္ဆုိ မေကာင္းဘူးလားေမာင္။ မုိးေမာင္တစ္၀မ္း ကြဲေလးရွိတယ္” တကယ္ေတာ့ သူ႔ အလုပ္ရွင္ကို နားလည္မွဳနဲ႔ လူစားေစာင့္ေပးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ မုိးစိတ္ေတြ ဦးတည္ခ်က္ ေျပာင္းသြားခဲ့တာပါ။
အစကေတာ့ ေရျခား ေျမျခား မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ အေ၀းမွာ တစ္စိမ္းေတြၾကားထဲ ႐ုန္းကန္ရေတာ့မွာမို႔ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္လာေအာင္ ဘုရားတရား မေမ့ေအာင္ ဘာသာေရးေလး ကိုင္း႐ႈိင္း႐ံု တင္ပါ။ တရားေခြေလးေတြ နာၿပီး ဘုရားအဆံုးအမကို ႏွလံုးသြင္း ႐ံုတင္ပါ။
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ေလာကရဲ့ သစၥာတရားကို တကယ္သိသြားခဲ့ခ်ိန္မွာ ထူၿပိန္းေနတဲ့ အလုိဆႏၵေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေတာ့တာပဲ။
“မိုးေလ အရင္ကေတာ့ သားရဲ့ အနာဂတ္ကို အေတာက္ပဆံုး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ႀကီးပြားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်ခဲ့တယ္။ အလွဆံုး ဘ၀တစ္ခုႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ဖို႔ ဟန္ျပင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း“ငါ” ဆုိတာေတာင္ မရွိမွန္း သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မုိးရဲ့ ဆႏၵအားလံုးဟာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ဘာတစ္ခုမွကို မက်န္ေတာ့ဘူး”
ခက္တာက မုိးစိတ္ကူးလည္း ေျပာင္းသြားေရာ သူ႔အလုပ္ကလည္း လူစားရသြားတာပါ။ ထြက္စာတင္ၿပီးသားမုိ႔သာ ထြက္ခဲ့ရေပမယ့္ အခ်ိန္မေရြးျပန္၀င္ပါလို႔ေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ကိုယ္တုိင္ကကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားထြက္မယ္ ဘာညာလုပ္ၿပီးမွ ျပန္၀င္ရမွာ ေအာက္သလုိလုိ ခံစားေနရတယ္တဲ့။
ကဲ ဒါဆုိလည္း စင္ကာပူပဲသြားၾကမယ္ဆုိျပန္ေတာ့ မုိးေမာင္ေလးဆီက သတင္းရတာေတာ့ ေဒၚလာေစ်းေတြက်သတဲ့။ ျမန္မာေငြက မာေနလို႔တဲ့။ ဒီၾကားထဲ စင္ကာပူမွာလည္း အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔။ သူတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ အလုပ္ပိုခန္႔ရမတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြဆုိ လုပ္ခႏွိမ္သတဲ့။ အလုပ္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အလုပ္မရလုိ႔ ျပန္လာတဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိသတဲ့။
အဓိကကေတာ့ အရင္လုိ အလုပ္လြယ္လြယ္၊ ေငြမ်ားမ်ား မရေတာ့တာပါပဲ။ မုိးတုိ႔ေတာ့ ေသမယ့္ႏွစ္မွ စစ္ထဲလုိက္မိသလို ျဖစ္ေနျပန္ၿပီေလ။ မုိးေမာင္ေလးကေတာ့ “ကုိေမာင့္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ဆိုရင္ အလုပ္က ရေတာ့ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာက စရိတ္ေတြႀကီးေတာ့ ေငြေစ်းနည္းနည္းတက္ေအာင္ ေစာင့္လုိက္ပါဦးလား” တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ သူလည္း အလုပ္လက္မဲ့ ဘ၀ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ပစ္သလိုကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ လက္သံုးစကားႀကီး စလာေတာ့တာပါပဲ။
“ေမာင္အလုပ္ မရွိလည္း မပူနဲ႔ ေမာင္ေရ။ သားလည္းႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆုိေတာ့ မုိးအလုပ္တစ္လွည့္ ျပန္လုပ္မယ္။ မုိးအလုပ္က တကယ္ၾကိဳးစားရင္ ေမာင့္ထက္ေတာင္ေထာဦးမွာ”
အဲဒီမွာ စလြဲတာပဲ။ မုိးက ေစတနာနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာလုိက္တာ။ သူက မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး မုိးကို ၾကည့္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ မုိး နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတာက မုိးဘာမ်ား မွားေျပာမိသလဲေပါ့။ ေနာက္မွ သူ႔လစာကုိ နည္းတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ေကာက္သြားျပီလား။ သူ႔ အလုပ္ကုိ လခစားေလးဆုိၿပီး ႏွိမ္သလိုျဖစ္သြားၿပီလား။
အမွန္ေတာ့ မိုးတို႔မိဘလက္ထက္ကတည္းက လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္က မုိးတုိ႔ ညီအစ္မလက္ထက္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ မုိးမမနဲ႔မုိးကလည္း အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီ က်သြားေပမယ့္ မိဘအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေပးၿပီး ကိုယ့္ ေယာက်္ားေတြရဲ့ ၀င္ေငြကိုေတာ့ အိမ္စရိတ္ေတြသံုးၾကတယ္။ မိဘလုပ္ငန္းအျမတ္ အစြန္းမွန္သမွ်က မိဘလက္ထဲပဲ ခုထိ အပ္ၾကတုန္း။ ေနာက္မွ မိဘေတြဆီက မုန္႔ဖုိးဆိုၿပီး ျပန္လက္ျဖန္႔ သံုးတာ။ မုန္႔ဖုိးကလည္း လက္ျဖန္႔ရင္ ျဖန္႔သေလာက္တစ္လဆို ေလးငါးသိန္းေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးရတာေလ။ မမကေလး ေမြးၿပီးကာစတုန္းကလည္း မိုးတစ္ေယာက္တည္းပဲ အလုပ္ကိုဦးစီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ မမက သူ႔ကေလးနဲ႔သူ မအားလပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခု မုိးသား ေမြးၿပီးေတာ့လည္း မမပဲ အလုပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္မနင္း လုပ္ရတာပဲ။
ကုိယ္က အလုပ္ကို၀င္မကူျဖစ္ေတာ့ မုန္႔ဖုိးဆုိၿပီး လက္မျဖန္႔ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက ဆန္အိတ္ပုိ႔လုိက္၊ ဆီပံုး ပုိ႔လုိက္နဲ႔ပါ။ မမကလည္း သူ၀ယ္သမွ် အ၀တ္အစားကအစ ဖိနပ္အဆံုး မုိးအတြက္ဆင္တူပါၿပီးသား။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေသးသံုး၊ အႀကီးသံုး မွန္သမွ်ကေတာ့ သူ႔လခနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့တာ သားတစ္သက္ေပါ့။ စိတ္တိုင္းက် မသံုးႏုိင္ေပမယ့္ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဒီလိုပဲလွည့္ပတ္သံုးရတာပဲ။ မုိးက နည္းနည္းလက္ဖြာတာမို႔ စိတ္ေတာ့ညစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုး မညည္းဘူး။
သူက မိုးမိဘေတြ ဘက္လိုက္ေနတာဆုိေတာ့ သူ အားငယ္မွာစုိးလို႔ မုိးက အျမဲတမ္း ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ေနရတာ။ ဒါေပမဲ့ မုိးတုိ႔အတြက္ ေပးထားတ့ဲတိုက္ခန္းက မိဘေတြနဲ႔ တစ္တိုက္တည္း၊ အထက္ေအာက္ဆုိေတာ့ မိဘနဲ႔လည္း အေနမေ၀းဘူး။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရန္ျဖစ္လုိ႔ရတယ္ ဆုိတာမ်ဳိး။
မိုးအလုပ္ ျပန္လုပ္ႏုိင္ေတာ့ မမလည္း သက္သာ၊ အလုပ္လည္း ပိုတြင္က်ယ္တာေပါ့။ မုိးတုိ႔ညီ အစ္မအလုပ္က ဌာနဆုိင္ရာေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ျပကၡဒိန္တို႔၊ အမွတ္တရ စာအုပ္တုိ႔၊ ယပ္ေတာင္၊ ေဘာပင္၊ ေသာ့ခ်ိတ္ကအစ မဂၢဇင္းစာအုပ္အဆံုး အကုန္တာ၀န္ယူလုပ္ေပးတဲ့ မီဒီယာအလုပ္ပါ။ မမ ေယာက်္ားက ဌာနဆုိင္ရာ တစ္ခုက လူႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူမအားတာမုိ႔ မုိးတုိ႔ ညီအစ္မအလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စား အားပါဘူး။ ဒီေတာ့ မမက သူ႔ကို အလုပ္လည္းထြက္ထားတုန္း မုိးတုိ႔နဲ႔အတူ၀င္ လုပ္ဖို႔ေခၚတယ္။ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ပါေတာ့ အားကိုးရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္လာၾကတဲ့ မုိးတုိ႔ ညီအစ္မက မိတ္ေဆြလည္းေပါတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာလည္း ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားဆုိေတာ့ ဘယ္ဌာန၊ ဘယ္ေက်ာင္းကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုလႊတ္လုိက္ရင္ အလုပ္အပ္ဖို႔ကအစ ဟုိေန႔ခ်ိန္း ဒီေန႔ခ်ိန္း နဲ႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ မုိးတို႔ ညီအစ္မ မ်က္ႏွာကို ျမင္ လုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေလသံ ေျပာင္းၿပီး မီးစိမ္းျပသြား ေရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူက အလုပ္ လက္ခံဖို႔ ေစ်းစကား ေျပာဖုိ႔ လုိမ်ဳိး အေရးပါတဲ့ကိစၥေတြမွာ ၀င္လုိ႔မရဘဲ ပစၥည္းအပ္ရတာတုိ႔၊ ပစၥည္းပုိ႔ရတာတုိ႔လုိမ်ဳိး ေနာက္ပုိင္း ကိစၥေလာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးေနရေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းမွာ အရာမ၀င္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။
အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေယာက်္ား ဗီဇပဲဆိုရမလား၊ တလြဲ မာနပဲ ေျပာရမလား။ သူက ဦးမေဆာင္ရဘဲ မုိးကခ်ည္း ေရွ႕ေရာက္ေနေတာ့ မုိးနဲ႔ဆို ခဏခဏ စိတ္အခန္႔မသင့္ ျဖစ္ရတယ္။ သူနဲ႔မိုး ၿငိေနတဲ့ႀကိဳးကိုခ်ည္း ျဖည္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဘယ္လိုလုပ္ ခရီးတြင္ေတာ့မလဲ။ သူမပါလည္းျဖစ္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခုဟာ သူပါလာကာမွ ႀကိဳးေတြ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။
“ေလာကႀကီးမွာ အေပၚစီးကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အေသသပ္ဆံုး ျပံဳးျပႏုိင္တာ ဘာဆန္းသလဲ။ တကယ္တမ္းက ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ရင္း အၾကည္လင္ဆံုးျပံဳးႏုိင္ဖို႔က ပိုခဲယဥ္းတယ္”
“ေမာင္မွားေနၿပီ။ ေမာင့္ကိုဘယ္သူက အေပၚစီးက ဆက္ဆံလုိ႔လဲ။ ဘာလို႔ကုိယ့္ ကိုယ္ကို ေအာက္တယ္လို႔ စိတ္အားငယ္ရတာလဲ”
“ဟုိစာရြက္ဆုိင္က ေကာင္၊ ေမာင္နဲ႔ ေစ်းညိႇေနရင္းကေန ကားေပၚထုိင္ေနတဲ့မုိးဆီကုိ အတင္းသြားၿပီး ေစ်းျဖတ္ခိုင္းတာ ဘာ သေဘာလဲ”
“ေၾသာ္ မုိးနဲ႔က အလုပ္တြဲလုပ္ေန က်ဆုိေတာ့ မုိးဆီပဲ ဦးတည္လာၾကတာပါ။ အခ်ိန္ေတာ့လိုဦးမွာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမာင့္ကိုသိလာ ၾကမွာေပါ့။ ေမာင္ကလုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ မုိးထက္ေတာင္ အကြက္ျမင္ေသးတာ”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင့္ကို မယံုၾကည္တဲ့ သေဘာ။ သက္သက္ အထင္ေသးတာပါကြာ”
သူ႔ေဒါသေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္အားငယ္မွဳေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ အဓိပၸာယ္ရွိသလိုလိုနဲ႔၊ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ့ကို အဓိပၸာယ္မဲ့လွပါတယ္။ မုိးအလုပ္ေတြ ၀င္ကူတုိင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ျပႆနာတက္ေနရေတာ့ ေနာက္ဆုိ မုိးကလည္း သူ႔ကို ခိုင္းရမွာ ေၾကာက္လာတယ္။ အမွန္ဆုိ သူ၀င္ကူရင္ မုိးတုိ႔အလုပ္က ပိုတြင္က်ယ္တာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔ေနရာကို သူမေက်နပ္ပါဘူး။
“တို႔ေတြ လုပ္ငန္းမွာ သူကတစ္သားတည္းမက်ႏုိင္ေတာ့ လုပ္ငန္းခ်င္း ဆက္စပ္ေနတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ေထာင္ေပးခ်င္တာဟယ္။ ေငြအင္အားက မမီဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့ ျပင္ဦးလြင္က ျခံေလးေရာင္းရရင္ ေကာင္းမွာပဲ”
မမက ေယာက်္ားဘက္က အေမြရထားတဲ့ ျခံေလးကိုေရာင္းၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုိတဲ့ေငြက ျခံရဲ့ေပါက္ေစ်းထက္ ေတာ္ေတာ္ပိုေနေတာ့ မမကလည္း မတန္မဆ ေစ်းေခၚထားတာ။ ျခံက ဘယ္လုိလုပ္ေရာင္းထြက္ပါ့ မလဲ။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မိုးနဲ႔ဆို သူက အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး ေရွာင္ေတာ့တယ္။ မမခိုင္းတာေလာက္ပဲ အားနာပါးနာလုပ္ေပးၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ သားနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့တယ္။ သားေ၀ယ်ာ၀စၥ သူအကုန္လုပ္တယ္။ သားထမင္းခြံ႕တာ၊ ေရခ်ဳိးတာ၊ ေခ်ာ့သိပ္တာကအစ ညတစ္ေရးႏုိး ေသးတည္တာ အဆံုးပါပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္းလာတဲ့ မုိးကိုလည္း ညႇာၿပီး ေရခပ္တုိက္တာ၊ အားေဆးတုိက္တာကအစ ေရခ်ဳိးခန္းအထြက္ တဘက္နဲ႔ေစာင့္သုတ္ေပးတဲ့အထိ ၾကင္နာရွာတယ္။
တစ္ခုပဲ။ စကားေျပာ နည္းသြားၿပီး ေငးေနတာမ်ားလာတယ္။
အရင္တုန္းက အတူသြားေနက် မုိးတုိ႔အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ သာေရးနာေရး ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ကို ေခၚမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေဘးပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေရာ၊ မုိးရဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ပါ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ မပြင့္တပြင့္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔ အေျခအေနက စိုးရိမ္ေရမွတ္ေရာက္လာၿပီလို႔ မုိး လန္႔လာတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ မုိး အေရးတႀကီး ေတြးရၿပီေလ။
တကယ္တမ္း ေလာကမွာ ဘာအေရးၾကီးဆံုးလဲဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းဟာ လူတုိင္းအတြက္ အေျဖတစ္မ်ဳိးစီထြက္ မွာပါလားလို႔ သိသြားရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ မုိးတုိ႔ေျခလွမ္းေတြ ကၽြံကုန္ၾကၿပီ။ သားအနာဂတ္အတြက္လို႔ အေၾကာင္းလွလွေလးျပေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္မေရြးခ်ယ္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးရဲ့ ဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အမွန္ေတာ့ မိဘေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ သားသမီးကို ႏုိင္ငံျခားမွာစာသင္ေပးႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ကုိလုိခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အတၱက အရင္းခံပါ။
ဒါကုိ မုိး ေကာင္းေကာင္းသိသြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ သူက စင္ကာပူလမ္းေတြေပၚမွာ ဘယ္ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ အလုပ္ရွာ အင္တာဗ်ဴးေတြကလည္း ရက္ခ်ိန္းလုိေသးတာမုိ႔ မုိးေမာင္ေလးက သူ႔ကို သြားတတ္လာတတ္ေအာင္ လမ္းေတြ၊ ရထားစီးပံုေတြ လုိက္ျပေပးေနသတဲ့ေလ။ ေမာင္ေလးကေတာ့ အေဖာ္ရျပီဆုိၿပီး ၀မ္းသာတက္ႂကြေနသေလာက္ သူကေတာ့ မိုးဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္၊ ဂ်ီေတာ့ေျပာလုိက္၊ ငိုလုိက္နဲ႔ လိမ္ပိန္ေခြေခါက္ေနတာပဲ။ တစ္ေနကုန္ ဂ်ီေတာ့ေရွ႕မွာခ်ည္း အခ်ိန္ကုန္လို႔ကုန္မွန္းလည္း မသိ၊ မုိးကုိယ္တုိင္လည္း မစားႏိုင္မေသာက္ႏုိင္၊ တငိုငို တရယ္ရယ္ဆုိေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ မမက မုိးတုိ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကတာေပါ့။
“မေနႏုိင္ရင္ ျပန္လာခုိင္းလုိက္ဟာ။ ဒီမွာ ဆားဗစ္စင္တာေလး ေထာင္ၿပီး ရသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ၾကစမ္းပါ။ ဒီမွာက သူေဌး ဟုိက်ေတာ့ အလုပ္သမား လုပ္ရမွာ။ ကိုယ့္ေျမမွာသာ ကုိယ့္ေလကို ၀၀႐ွဴၾကစမ္းပါ။ ဒုကၡ ခံမေန ၾကစမ္းနဲ႔” မမကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကို အထင္မႀကီးသူ ပီပီ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ခိုင္းေနၿပီ။ မုိးက သူ႔ကို လြမ္း႐ံုမကဘူး။ သူမရွိေတာ့ တရိပ္ရိပ္တက္ ေနတဲ့ သူ႔တန္ဖုိးေတြေလ။ သားကို ေခ်ာ့သိပ္ေပးမယ့္ သူမရွိ၊ ထမင္းခြံ႕ေကၽြးမယ့္သူ မရွိ၊ တစ္ေရးႏုိးေသးထတည္ ေပးမယ့္သူ မရွိ။
ပုိဆိုးတာက ေရခ်ဳိးခန္းအထြက္ဆိုလည္း တဘက္ကိုင္ေစာင့္ တတ္တဲ့သူ႔ကို သတိရလို႔ မ်က္ရည္က် ရျပန္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မုိး သူ ျပန္လာမွာ ေၾကာက္တယ္။ ဒီအေျခအေနနဲ႔ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လာရရင္ သူ႔စိတ္က်ေ၀ဒနာက ဆရာ၀န္ျပရတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေတာ့မွာ။ မုိး သိတယ္။
ဒီေတာ့ ႏွလံုးသားေရးရာ ခံစားမွဳထက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ခံစားမွဳကို ဦးစားေပးရလိမ့္မယ္။ ဒီၾကားထဲ ကံဆုိးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလား မသိ။ မမရဲ့ မတန္မဆေစ်း ေခၚထားတဲ့ျခံကို ၀ယ္မယ့္သူ ေပၚလာပါေလေရာ။ မုိးျဖင့္ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ် တစ္-ရာခိုင္ႏႈန္းက ထျဖစ္သြားတာေလ။ မမကေတာ့ မုိးတုိ႔ရဲ့ ကံပဲဆိုၿပီး ေငြေခ်သြားတာနဲ႔ သူ႔ ဆီကုိ ၀မ္းသာအားရ ဖုန္းဆက္ေတာ့ တာပဲ။
“ေမာင္ေလးေရ စကၤာပူကို အလည္သြားတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့လိုက္ေတာ့။ သံုး ေလးရက္ႏွံ႔ေအာင္လည္ျပီးရင္ ျပန္သာလာခဲ့”
သူလည္း ၾကားၾကားခ်င္း ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားမွာ။ မုိးနဲ႔ဂ်ီေတာ့ ေျပာေတာ့ သူ႔႐ုပ္ႀကီးက မအီမလည္ၾကီး။ ငိုရမလို ရယ္ရမလုိနဲ႔။
“ေမာင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မုိးရယ္။ မနက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး ေျဖဖုိ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ရက္ေရာက္ၿပီ” တဲ့။
ဘာမဆုိ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျမန္တတ္တဲ့ မုိးလည္း ဆြံ႕အေနမိတယ္။ မုိးစိတ္ရင္း အမွန္တုိင္းသာဆို “အေျပးသာ ျပန္ခဲ့ေတာ့” လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ ငူငူငုိင္ငုိင္ပံုႀကီး ျပန္သတိရၿပီး စကားလံုးေတြ ျပန္ၿမိဳခ်ေနမိတယ္။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာက ေသခ်ာခိုင္မာလို႔လဲ။ မမ ထူေထာင္ေပးမယ့္ ပံုႏွိပ္စက္ ဆုိတာကေရာ ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာလို႔လား။ ဘယ္သူက ေရေရရာရာ အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မွာလဲေလ။
ကိုယ္ၫႊန္မိတဲ့ လမ္းကို သူေလွ်ာက္လာၿပီးလို႔ ေ၀၀ါးမွဳေတြေအာက္ အရင္ကလုိ ျပန္ေရာက္သြားရင္ သူခံႏုိင္ပါ့မလား။ လမ္းဆံုးတင္မကဘူး။ လမ္းခြဲ တစ္ဖက္ထဲေတာင္ ေျခတစ္လွမ္း၀င္ၿပီးကာမွ ဘက္ဂီယာနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ရမယ့္အျဖစ္။ ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းက မေျဖာင့္ျဖဴးရင္ ဆုတ္မိတဲ့လမ္းကိုမွန္းၿပီး ႏွေျမာပူေဆြး မေနတာ ေသခ်ာလုိ႔လား။
“ေမာင္ အလုပ္ အင္တာဗ်ဴး ေျဖၾကည့္ခ်င္ေသးလား”
“အင္း”
“ဒါဆို မနက္ျဖန္က်မွ ဆက္စဥ္းစားၾကစို႔ေလ”
သူ႔ဆႏၵကို ညႇာရင္း ကိုယ့္ဆႏၵေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿမိဳခ်ေနရတာ လည္ပင္းေတြ နင္ေနၿပီမုိ႔ ဘာျဖစ္လာမလဲ အေျဖကို မနက္ျဖန္ လက္ထဲပဲ ထည့္လုိက္တာ ပိုေကာင္း မလားလို႔ေလ။
တစ္ညလံုး မုိး ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္ေန႔လံုးလည္း သူ အင္တာဗ်ဴး သြားေျဖေနခ်ိန္မွာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေနမရဘူး။ အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္၊ အတိတ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္လိုက္၊ ပစၥဳပၸန္ကို ရင္နာလိုက္နဲ႔။
ညဘက္ ေတြ႕ေနက်အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာမွာ သူ႔မ်က္ႏွာ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေပၚလာေတာ့မွ မုိးစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ သူ ျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ဆႏၵကို မစြက္ဖက္ဖုိ႔ သူ႔အေပၚ ၿငိဳျငင္စိတ္မ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ေလ။
“ေမာင့္ကို အလုပ္ရွင္က မနက္ျဖန္ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ဆင္းဖို႔ ေျပာလုိက္တယ္ မုိး။ ေမာင္ေတာင္းဆိုတဲ့ လစာကိုလည္း သေဘာတူတယ္။ မုိး ေမာင္ေလးကေတာ့ စစခ်င္း ဒီလိုလစာရဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ကိုေမာင္ သိပ္ကံေကာင္းတယ္” ဆုိၿပီး အံ့ၾသေနတယ္။
မုိးရင္ထဲမွာ ဟာခနဲ ၀မ္းနည္းသြားရတယ္။ ေမာင္က ဟိုမွာ ေနခ်င္ေနတာပဲ။ သူ႔ မာနကုိ အေရာင္တင္ဖုိ႔ ပို အေရးႀကီးေနတာပဲ။
“ဒါေပမဲ့ ေမာင္ျပန္လာေတာ့မယ္”
“ဟင္”
“ဟုတ္တယ္ မုိး။ အရင္ကေတာ့ ေမာင္ ဒီအတုိင္း တပ္ေခါက္ ျပန္ရမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ေဆြမ်ဳိးေတြက ဒီေကာင္ အလကားပါဆုိျပီး အထင္ေသး မလား ေတြးပူခဲ့တယ္။ မမရဲ့ အစီအစဥ္ကို ပစ္မွီ လိုက္ရမွာ အားငယ္ခဲ့တယ္။ သူမ်ား အထင္ေသး မခံရဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡခံေနရတာ၊ ၾကာရင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေသး လာေတာ့မွာ”
“ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္း စားပါဦး ေမာင္။ အရင္လုိ ပံုစံမ်ဳိးႀကီးနဲ႔ ေမာင့္ကို မုိး မျမင္ရက္ဘူး။ စိတ္က်ေရာဂါ၀င္သြားမွာမ်ဳိးလည္း မုိး အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး”
“မျဖစ္ေစရဘူး မိုး။ ဒီ အင္တာဗ်ဴးေအာင္တာက ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ တုိးေစတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖခိုင္းတဲ့ မုိးကုိလည္း ေက်းဇူး သိပ္တင္တယ္ကြာ။ ပံုႏွိပ္စက္မေအာင္ျမင္ရင္လည္း ဆားဗစ္စင္တာ လုပ္မယ္။ ဆားဗစ္စင္တာ မျဖစ္ရင္လည္း” ေပါ့ပါး သြက္လက္ေနတဲ့ သူ႔အသံဟာ သူ႔ကို မုိးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု လမ္းေၾကာင္းမေပးခဲ့ဘဲ သူကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ႏုိင္သြားတဲ့ ရလဒ္ရဲ့ အက်ဳိးပါ။
တကယ္ေတာ့ အနာဂတ္ဟာ အေရာင္မွိန္ မလား။ လင္းမလား ကိုယ့္ခံယူခ်က္ အေပၚမွာပဲ မူတည္တာပါ။
အဲဒီ ခံယူခ်က္အေပၚမွာ ယံုၾကည္အားထုတ္မွဳေလး ထပ္ေလာင္းလုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့။
မနက္ျဖန္ဆုိရင္...
ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း)
No comments:
Post a Comment