“ဖိုးဖိုး ပံုေျပာျပပါ”
အသံနဲ႔
အတူ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္ လာတာက ေျမးေလး ေမာင္ဝါဝါ။ သူပ်င္းၿပီဆို ဖိုးဖိုးဆီ
ေရာက္လာၿပီး ပံုျပင္ေတြ ေျပာျပ ခိုင္းတတ္တာ ထံုးစံပဲ။ ဖိုးဖိုးလည္း
ေျပာဖို႔ ပံုျပင္ကို မနည္း စဥ္းစား ရတယ္။ သူပံုျပင္ နားေထာင္ ခ်င္ၿပီဆို
ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ႀကံဖန္ ေျပာျပႏုိင္မွ … မဟုတ္ရင္ ဒီေကာင္က လြယ္တာ
မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေျမးေလး ေမာင္ဝါဝါကို အရင္ အေမာေျဖ၊ ထိုင္ခိုင္း
လိုက္ရတယ္။
“ေအးပါကြာ .. ေျပာျပပါ့မယ္၊ အသက္ေလး ဘာေလး မွန္မွန္ အရင္႐ွဴဦး”
“ရပါတယ္ ဖိုးဖိုးရ၊ အားတဲ့ အခ်ိန္ေလး လာရတာ၊ ျမန္ျမန္သာ ေျပာျပ”
“ဒါျဖင့္ .. ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသားအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္၊ ဒီလိုကြာ .. ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက …”
“အာ
.. ဖိုးဖိုးကလည္း .. ေရွးသေရာခါ ျပည္ဗာရာဝယ္ ကုေဋၾကြယ္ထား သားတစ္ေယာက္ျဖစ္
ခ်စ္၍တေစ အိမ္မွာေန၍ စာေပမတတ္ .. ဘာညာကြိကြနဲ႔ သိၿပီးသားႀကီး၊
ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာင္ သင္ခဲ့ရတဲ့ဟာကို”
“ေသခ်ာ မွတ္မိလို႔လား ငါ့ေျမး ေမာင္ဝါဝါရဲ႕”
“မွတ္မိတာေပါ့ .. ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဒီမိုဏသီ ျပည္မွာ …”
“ဗာရာဏသီျပည္ လုပ္ပါ .. ငါ့ေျမးရယ္”
“အဟီး .. ဘြာေတး ဘြာေတး .. ေဖ့ဘုတ္မွာ ဒီမိုနာမည္ တပ္ၾကတာ ေခတ္စားေနတာ စိတ္ထဲ စြဲေနလို႔ .. ဆက္ေျပာမယ္..”
“ေအး .. ေအး ေျပာပါဦး”
“ဗာရာဏသီျပည္မွာ
သူေ႒းႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ၊ သူ႔မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလး တစ္ေယာက္
ရွိတယ္၊ အဲဒီ သားေလးကို သူေ႒းႀကီးက အရမ္းခ်စ္ေတာ့ အလိုလိုက္ၿပီး
ေက်ာင္းမထားဘူး၊ ငါတို႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ဟာ ငါ့သားေလး တစ္သက္
စားလို႔မွ မကုန္ဘဲ .. ေက်ာင္းထားစရာ မလိုဘူးလို႔ ေတြးၿပီးေတာ့ေလ၊ အဲဒါနဲ႔
အဆံုးကေတာ့ ဖိုးဖိုးလည္း သိတဲ့ အတိုင္းပဲ .. ပညာမတတ္တဲ့ သူေ႒းသားက
အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ဇာတ္သိမ္း သြားတယ္ မဟုတ္လား”
ေအာင္မေလး
.. သူကမ်ား ကိုယ့္ကို လူတတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး “ဖိုးဖိုးလည္း သိတဲ့အတိုင္း”
ဆိုပဲ။ ေမာင္ဝါဝါ့ကို ဒီပံုျပင္ေတာ့ ဆက္ေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္
တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာျပမွ ရမယ္။ အဲဒါနဲ႔ မနည္း ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ ထုတ္ရတယ္။ လူႀကီး ဆိုေတာ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေပါ့။
“ဒီလိုကြ
.. ဖိုးဖိုး ေျပာျပမယ့္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား ပံုျပင္က အဲဒါမဟုတ္ဘူး ..
ေနာက္ထပ္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပမွာ …”
“အင္ .. ဟုတ္လား .. ဝါး .. ဒါျဖင့္ ျမန္ျမန္ေျပာ ျမန္ျမန္ေျပာ ဖိုးဖိုး .. နားေထာင္ခ်င္ၿပီ”
“အခု
ေျပာမယ့္ ပံုျပင္ထဲက ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေ႒းႀကီးက အခုနက ငါ့ေျမး ေျပာတဲ့
ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား ပံုျပင္ကို ဖတ္ဖူးတယ္ကြ၊ ဒီေတာ့ သူ႔မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ
သားကေလးလည္း ေမြးလာေရာ အဲဒီ ပံုျပင္ထဲက သူေ႒းသား ေလးလို ပညာ မတတ္ရင္ ဒုကၡ
ေရာက္မွာ စိုးလုိ႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ပညာေတြ သင္ခိုင္းတယ္တဲ့ ..”
“အဲဒါနဲ႔ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား ကေလးက ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္သြား ေရာလား”
“ေအးေပါ့
.. ငါ့ေျမးရဲ႕၊ ေခတ္ကလည္း အိုင္တီ ေခတ္ဆိုေတာ့ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသားေလးက
အိုင္တီမဲန္း ေပါက္စေလး ျဖစ္လာေတာ့ တာေပါ့.. အိုင္တီ သင္တန္းေတြ လိုက္တက္၊
ေခတ္မီ နည္းပညာ ပစၥည္းေတြ ဝယ္လိုက္ သံုးလိုက္၊ နည္းပညာ ဂ်ာနယ္ေတြ
ဖတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့”
“ေအာ္.. နည္းပညာ ဂ်ာနယ္ဆိုေတာ့ ဟိုတက္စပု ဂ်ာနယ္တို႔ ဘာတို႔ ေျပာတာေပါ့ေနာ္ ဖိုးဖိုး”
“တက္စေပ့ လုပ္ပါကြ .. ေျမးကလဲ”
“အာ
.. ဖိုးဖိုးက ဘာသိလို႔လဲ၊ အဲဒီဂ်ာနယ္က ဦးသူရစိုးတို႔၊ ဦးရဲထြဋ္သိန္းတုိ႔
ဆိုတဲ့ အယ္ဒီတာ ႀကီးေတြက ပုပုေလးေတြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ တက္စပု ဂ်ာနယ္ .. အဟီး”
“ဟုတ္ပါၿပီ
.. ဆက္ေျပာျပမယ္ … သူေ႒းႀကီးလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကြယ္လြန္ သြားေရာ၊
ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔သားေလးဟာ အိုင္တီ သင္တန္းေတြ တက္ေန၊ သင္ေန၊ သိေနတဲ့
သူဆိုေတာ့ ပံုျပင္ထဲက ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသားလို မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ
တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ စိတ္ခ်ၿပီး စိတ္ေအး လက္ေအး ေသသြားတာ”
“ဒါက
အိုင္တီ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား ပံုျပင္ပဲ ဖိုးဖိုးရ၊ ဒီ သူေ႒းသား ေလးကေတာ့
သူ႔အေဖ ေသသြား ေပမယ့္ ပညာေတြ တတ္ေတာ့ ဟိုကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသားလို
ေတာင္းစားရင္း လမ္းမွာ ေသမသြားေတာ့ဘဲ ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္သြားမွာ ေပါ့ေနာ္
ဖိုးဖိုး”
“ဟင့္အင္း .. ဟိုတစ္ေယာက္ ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး အျဖစ္ဆိုး သြားေသးတယ္”
“ဟမ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဖိုးဖိုးရ၊ သူက ပညာေတြ တတ္တယ္၊ အိုင္တီ ပညာေတြ ေလ့လာ လိုက္စား ဆည္းပူး တယ္ဆို”
“ေအး .. ေလ့လာ လိုက္စား ဆည္းပူး လြန္လြန္းလို႔ကို ျဖစ္သြားတာ”
“ဘယ္လိုႀကီးလဲ ဖိုးဖိုးရ .. ေသခ်ာေျပာပါဦး”
“ဒီလိုကြာ
… သင္တန္း ေတြကလည္း တက္ၿပီးရင္း တက္ရင္း တက္မဆံုးႏုိင္၊ သင္တန္းေၾကး
ေတြကလည္း ေဈးႀကီး၊ လက္ပ္ေတာ့ပ္တုိ႔၊ တက္ဘလက္တို႔၊ ဖုန္းဟမ္းဆက္ တို႔လည္း
တစ္ခု ဝယ္လိုက္၊ ၿပီးရင္ သိပ္မၾကာဘူး .. ဗားရွင္း အသစ္ေပၚလိုက္၊
ထပ္ဝယ္လိုက္၊ အသစ္ ထပ္ထြက္ေလ၊ ေဈ းက ပိုႀကီး လာေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ရွိသမွ်
ကုေဋရွစ္ဆယ္ ကုန္ေတာ့တာပဲ၊ အလုပ္ လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔
ရတဲ့ လစာနဲ႔က မမွ်၊ တျဖည္းျဖည္း စိတ္က် ေရာဂါ ေတြရ၊ တစ္ေနကုန္လည္း
ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕ပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္ၿပီး အလုပ္ေတြလုပ္၊ အႀကီးႀကီးေတြ
ေလွ်ာက္စဥ္းစားနဲ႔ ၾကာေတာ့ မ်က္လံုးေတြပ်က္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္
လည္းကုန္၊ အလုပ္လည္း အဆင္မေျပ၊ စိတ္က် ေရာဂါ ေတြျဖစ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ပါ
ေခ်ာင္သြားေတာ့ တာပဲ ငါ့ေျမးေရ ..”
“ဟင္
… သူက်ေတာ့လည္း တတ္လြန္းလို႔ ခက္ … ေတာ္ၿပီ ဖိုးဖိုးရာ၊ ဖိုးဖိုး
ပံုျပင္ႀကီးက ေကာင္းလည္း မေကာင္းဘူး၊ စိတ္ညစ္သြားၿပီ … ျပန္ေတာ့မယ္”
ေျပာေျပာ
ဆိုဆိုနဲ႔ ေျမးေလး ေမာင္ဝါဝါေတာ့ ျပန္သြား ပါေတာ့တယ္။ ဖိုးဖိုးကေတာ့
သူ႔ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားခ်က္ကို ပံုျပင္ထဲ ထည့္ေျပာ လိုက္ရလို႔ စိတ္ေက်နပ္
သြားၿပီ။ အင္း … အားသြားၿပီ ဆိုေတာ့ အိုင္ဖုန္း ဖိုက္နဲ႔ နာႏုိ ဆင္းမ္ကဒ္
ျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္း ၾကည့္ရ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစား လိုက္ဦးမွ .. ဆိုၿပီး
မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေတြး ေနလိုက္ ပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment